Χάιδω Γεωργούλη

 

Το θραύσμα (ρ. θραύω) μπορεί να οριστεί ως το μικρότερο κομμάτι ενός σπασμένου αντικειμένου, ένα τμήμα ή ένα μέρος του όλου. O Giorgio Grassi ορίζει την έννοια του θραύσματος στην αρχιτεκτονική μέσω της μορφής των ερειπίων. Τα θραύσματα του παρελθόντος για εκείνον είναι τετελεσμένα αντικείμενα που είναι αδύνατο να ανασυνταχθούν και ενωθούν παράγοντας κάποιο ουσιώδη νόημα. Αποτελούν μία νεκρή φύση. Για τον Grassi, τα θραύσματα πρέπει να εντοπίζονται, να πλαισιώνονται και να αναδεικνύονται ενώ δεν απορρίπτει την μετακίνησή από το φυσικό τους χώρο.  Αντίθετα, για τον Aldo Rossi το θραύσμα αποτελεί το νήμα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν. Συγκεκριμένα, στο κολλάζ του "La citta analoga" που παρουσιάστηκε στη Biennale της Βενετίας το 1976 παρατηρείται η δημιουργία αναλογικών σχέσεων μεταξύ παλαιών και νέων πολιτισμικών αξιών. Ένα έργο που δημιουργήθηκε με το θραύσμα να χρησιμοποιείται ως  μέσο (κολλάζ) έχοντας ως σκοπό τη μελέτη της σχέσης πόλης - μνήμης.