Αναστασία Μπουμπουλούδη

 

Φανταστείτε ένα γλυπτό που αναπαριστά το γυμνό σώμα μιας γυναίκας λουσμένο με το φως του δειλινού, πόσο αισθησιακό αλλά ταυτόχρονα και δεμένο με τη φύση μπορεί να είναι; Με αυτόν τον τρόπο φανταστείτε τώρα και τη λέξη πόθος πως κατά τη διάρκεια του χρόνου εντάχθηκε στην καθημερινή μας ζωή όχι μόνο από τα έντονα συναισθήματα που μας δημιουργούνται αλλά και από την αναπαράσταση τους στην καθημερινότητα μας. Το βλέμμα μιας γυναίκας χάνεται, το γυμνό της σώμα ενώνεται με το τοπίο, τα σκαλίσματα είναι μέρος του περιβάλλοντα χώρου και ο άνεμος μοιάζει να μπερδεύει τα μαλλιά της. Αντί για ένα οποιοδήποτε άλλο σώμα επιλέγει να εξερευνήσει το δικό της που άλλοτε μοιάζει αντίθετο με το τοπίο και άλλοτε η ευθείες και οι καμπύλες του γίνονται ένα με αυτό. Το εκτυφλωτικό φως που διαλύει τα όρια του σώματος ενώνεται με τις βαθιές σκιές που το καλύπτουν από το ανοίκειο τοπίο.