Ορθολογισμός
Μαρία-Άννα Ζιώγα
Ο ορθολογισμός, ως λογικό επακόλουθο του ορθού λόγου, ήταν η φιλοσοφική θεώρηση που αποδέχτηκε ως γνώμονα και αφετηρία της γνώσης, τη λογική σκέψη. Αναπτύχθηκε με το Διαφωτισμό και συνδέθηκε με την εισαγωγή των μαθηματικών μεθόδων στη φιλοσοφία, κατ’αρχήν με το έργο του Καρτέσιου, του Λάιμπνιτς και του Σπινόζα και στη συνέχεια με τις μελέτες του Χέγκελ (ο τελευταίος πίστευε ότι με τον ορθό λόγο μπορεί να κατανοηθεί και να προβλεφθεί η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας). Ο Πλάτωνας ήταν ένας πρόδρομος του ορθολογισμού, υποστηρίζοντας ότι η ανθρώπινη γνώση βασίζεται στην ανάμνηση των ιδεών που έχει «αντικρίσει» η αθάνατη ψυχή προτού αυτή ενσαρκωθεί στο σώμα. Επίσης, ο Επίκουρος, με την ηθική του αναγνώρισε το ορθολογικό και το ωφέλιμο, χωρίς να χρειάζεται το πρώτο να «απορροφάται» στο δεύτερο.
Δήμητρα Κούρτη
Σύμφωνα με τον ορθολογισμό η γνώση μας για τον κόσμο προέρχεται κατά βάση από τον ορθό λόγο. Τα κυρίαρχα στοιχεία της μπορούν να αναζητηθούν στο νου μας. Η γνώση αυτή μπορεί να αποκληθεί a priori ή προεμπειρική, αφού φαίνεται να είναι δυνατή πριν ή ανεξάρτητα από οποιαδήποτε εμπειρία.
Πρώτος μεγάλος ορθολογιστής ήταν ο Ντεκάρτ. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο κόσμος είναι ευμετάβλητος, γεγονός που μας οδηγεί σε λανθασμένες πεποιθήσεις.
Ο ίδιος χρησιμοποιεί το παράδειγμα του «Νοητού Πειράματος» ,προκειμένου να υποστηρίξει τον ορθολογισμό του. Κύριο βασικό στοιχείο του πειράματος αποτελεί το κερί, το οποίο είναι σκληρό και άκαμπτο. Τοποθετώντας, ωστόσο, το κερί κοντά σε φωτιά, παρατηρείται αλλαγή στα χαρακτηριστικά του όπως είναι η μετατροπή του σε μια άμορφη μάζα. Παρόλη την μεταβολή των χαρακτηριστικών του εξακολουθεί να είναι ένα κερί. Η γνώση μας δηλαδή δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τις αισθήσεις μας αλλά και από την πνευματική εποπτεία. Η πνευματική εποπτεία στηρίζεται στις έμφυτες ιδέες ,που μας καθιστούν ικανούς να αντιλαμβανόμαστε τα ουσιώδη χαρακτηριστικά των αντικειμένων ακόμα και εάν οι αισθήσεις μας μάς παραπλανούν.